'داریوش مهرجویی' به عنوان یكی از شاخص ترین فیلمسازان كشور، در 'نارنجی پوش' دست روی معضل جهانی محیط زیست گذاشته و به شیوه خود برای حل آن، راهكارهایی را ارائه كرده است.
'حامد آبان' عكاسی است كه در حین كار در سطح شهر در فاضلاب افتاده و پس از آن نیز با خواندن كتابی در رابطه با 'فنگ شویی' كه از معلم سرخانه پسرش گرفته، تصمیم به تمیز كردن شهر خود می گیرد.
خوب تا اینجا با وجود لق زدن منطق داستانی می توان، به ادامه آن امیدوار بود، اما تصمیم حامد آبان برای استخدام در شهرداری به عنوان رفتگر، قصه را تا سطح یك فانتزی سطحی تنزل داده و سقوط آزادی بزرگ را تجربه می كند!
مهرجویی برای شیرفهم كردن مخاطب در سكانس تیتراژ اثر خود، جارو به دست گرفته و ساحل دریا را تمیز می كند و در همان حال به گل درشت ترین شكل ممكن در این رابطه حرف می زند.
ورود مخاطب به دنیای فیلم نیز تند و سریع صورت می گیرد، بی آنكه آدم های داستان همچون حامد، پسرش و معلم سرخانه وی را به شكلی حتی ناقص بشناسیم.
از آن بدتر تاكید فیلمساز روی كتاب ذكر شده است كه جملات كاملا معمولی اش به شكل غلوآمیزی، به یكباره حامد آبان را متحول كرده و جهان بینی او را تغییر می دهد.
بدون پشتوانه بودن این تحول خلق الساعه، آفت بزرگ فیلمنامه 'نارنجی پوش' است كه به عامل پیش برنده داستان تبدیل شده است.
در واقع حامد آبان برای مخاطب عام با خصوصیاتی كه مهرجویی در آن قرار داده، قابل پذیرش نبوده و قادر به همذات پنداری با وی نیست.
به همین خاطر نیز تمیز كردن شهر كه در نهایت به تمیزی روح ختم می شود، از كار درنیامده است.
برخورد تصادفی او با رفتگر جوانی كه به جارویش روبان بسته و به آن عشق می ورزد(!)، وضع را وخیم تر كرده و حامد را به عكاس تنوع طلبی تبدیل كرده كه به این شغل سخت و طاقت فرسا به چشم یك بازی جذاب نگاه می كند و خش خش جاروی رفتگری برایش بیش از تمیزی شهر اهمیت دارد!
شكل اجرای این فصل و برخورد یكباره این دو با یكدیگر نیز از عجایب فیلم است كه از كارگردان كهنه كاری مثل مهرجویی بعید می نماید.
در واقع عكاس جوان تنوع طلب چندان درد جامعه خود را نداشته و بیشتر مسحور صدای خش خش جارو در سكوت شب و دود كردن سیگار خود است تا هر چیز دیگر!
فصل برخورد حامد آبان با خانواده ای كه به پیك نیك به پارك آمده اند، بیشتر مناسب میان پرده های آموزشی تلویزیونی است كه برای جذاب تر شدن و انتقال راحت تر پیام مورد استفاده قرار می گیرند.
اغراق در این صحنه به قدری است كه آزاردهنده جلوه كرده و تفرعن حامد آبان را به عنوان یك هنرمند روشنفكر به صورت مخاطبانش می كوبد.
نكته دیگر شهرت رسانه ای حامد آبان به عنوان 'نارنجی پوش' است كه در آن اغراق وحشتناكی به كار رفته بگونه ای كه تیتر یك نشریات را به خود اختصاص داده است!
عجیب تر از همه آنكه فقط یك خبرنگار - عكاس عامل این شهرت شده و در هر رسانه ای نیز حضوری فعال دارد!
همه اینها نشان می دهد نویسندگان فیلمنامه از اساس شناخت درستی از رسانه ها نداشته و از چگونگی تاثیرگذاری آن بر جامعه غافل بوده اند.
شخصیت پردازی در رابطه با دیگر شخصیت ها نیز دستكمی از حامد آبان نداشته و در بسیاری موارد فاجعه آمیز جلوه می كند.
برای مثال می توان به معلم سرخانه پسر حامد آبان اشاره كرد كه شباهت چندانی به نمونه های واقعی خود نداشته و به مرور تبدیل به عضوی از خانواده شده كه حتی برای شاگردش غذا هم می پزد!
روابطی كاملا غیر ایرانی كه حساسیت های زنانه همسر حامد آبان را به حق برمی انگیزاند.
تنها شخصیت منطقی فیلم كه ذهن ریاضی هم دارد، همسر حامد آبان است كه خواسته منطقی اش توسط حامد رد شده و به دعوایی برای حضانت پسربچه تبدیل می شود.
بقیه آدم های داستان هم چیزی جز تیپ نبوده و كمتر رگه هایی از شخصیت پردازی را در آنها می بینیم.
داریوش مهرجویی به عنوان فیلمسازی مولف در 'نارنجی پوش' چه به لحاظ محتوایی و چه به لحاظ فنی، برخوردی كاملا سرسری داشته و از مضمونی ارزشمند، فیلمی سطحی و فاقد لایه های متعدد ساخته كه فاقد تاثیرگذاری لازم روی مخاطب است.
لحن سفارشی فیلم در كنار انتخاب بازیگر سرشار از اغراقی همچون حامد بهداد برای نقش اصلی كار، پاشنه آشیل آن به حساب می آید كه فیلم را از نفس انداخته و مخاطب را به حیرت وامی دارد.
ارجاع مخاطب به شاهكاری همچون 'هامون' در سكانس دادگاه حامد و همسرش بر سر حضانت بچه، تلاش بیهوده ای برای بازآفرینی فصلی درخشان از فیلمی ماندگار است كه كوچكترین ربطی به 'نارنجی پوش' ندارد.
فیلم سینمایی 'نارنجی پوش' آخرین ساخته داریوش مهرجویی، با بازی حامد بهداد، لیلا حاتمی، میترا حجار، امید روحانی، فردوس كاویانی و اردشیر رستمی در سینماهای كشور به نمایش در آمده است.
فراهنگ ** 9173 ** 1071
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
